7 - Over de Voordelen van een Baremaloon voor Ministers

Een vernuftige oplossing voor het vermijden van corruptie in de politiek is het instellen van de volgende regel: dat aan parlementariërs, ministers, staatssecretarissen, burgemeesters, etc., slechts het wettelijke nationale minimumloon wordt uitbetaald, ofwel het baremaloon zoals dat heet.

De reden waarom dit een efficiënt middel is tegen corruptie is dat het financiële motief wat momenteel kleeft aan het bezitten van bijvoorbeeld een ministerpost daarmee tenietgedaan wordt. Op die manier wordt verzekerd dat de persoon die een politieke carrière nastreeft dit niet doet voor het geld en het prestige. De persoon die een politieke carrière nastreeft, bijvoorbeeld als parlementariër of minister, zal dus diegene zijn die werkelijk geeft om zijn medemens en die een visie heeft over hoe hij of zij de samenleving werkelijk kan verbeteren.

In eerste instantie wordt een minister hierdoor inderdaad een armoezaaier, maar dat zal hem of haar al meteen motiveren om het baremaloon gelijk voor iedereen te verhogen naar een niveau dat feitelijk leefbaar is.

Een bijkomende controle zal erin bestaan de rekeningen van de politici te openen bij een overheidsbank waarvan de rekeningen gemonitord worden en men kan zien wanneer daar sommen op zouden komen die niet verklaarbaar zijn vanuit de legale activiteiten van de politicus. Het zal voor een politicus verboden zijn een tweede rekening te openen bij een andere instelling. Het zal voorts ook verboden zijn voor een politicus om schenkingen (donaties) van welke aard dan ook te ontvangen. 

De enige manier voor de politicus om toch nog via achterpoorten geld te ontvangen zal zijn in cash geld. Echter, het doen van aankopen met cash geld door een minister zal omwille van zijn publieke status onmiddellijk verdacht zijn, vooral wanneer hij cash geld in grotere sommen wenst uit te geven. Het resultaat is dat geen enkele instelling zijn cash geld nog zal aanvaarden om te vermijden in een schandaal betrokken te raken.

Een politicus die ondanks dit alles toch financieel misbruikt maakt van zijn positie en hierop wordt gepakt zal strafrechtelijk vervolgd worden wegens landsverraad, tezamnen met de partijen die hem hierbij hebben geholpen.

Op al deze wijzen zal het politici extreem moeilijk gemaakt worden om financieel misbruik te maken van hun positie. Het zal met andere woorden niet meer de moeite worden om het zelfs maar te proberen.

Er wordt altijd gezegd dat het zo moeilijk is om corruptie in de overheid te bestrijden, maar dit voorbeeld toont aan dat er in feite concrete maatregelen bestaan die onmiddellijk genomen kunnen worden ter voorkoming van corruptie in de overheid én tegelijkertijd voor het aantrekken van individuen die echte integriteit aan de dag leggen voor posities met grote verantwoordelijkheid.

Ten slotte kan het hier voorgestelde principe ook toegepast worden in het kader van de Europese instellingen, zoals het Europese parlement, de Europese Commissie, enzovoort. 

Sommigen zullen nu allicht denken dat geen enkele politicus ooit een dergelijk wetsvoorstel zal ondersteunen en het bijgevolg nooit wet kan worden, hoe mooi het allemaal ook klinkt. Maar waar het in dit stadium om gaat is eenvoudig aan te tonen dat het huidige systeem corruptie actief in de hand werkt en te bewijzen dat er praktische oplossingen bestaan, in tegenstelling tot wat men u wilt doen geloven. En naarmate meer en meer mensen zich verzamelen achter dit principe zal het voor de komende generatie onweerstaanbaar worden om het ook daadwerkelijk te gaan implementeren. 

Nanoe

6 - Over Opvoeding en Oorlog

Door de media en de entertainment industrie leren kinderen een positief gevoel te verbinden met het gebruik van vuurwapens. Kijk naar de series, kijk naar de politiefilms, het vuurwapen wordt keer op kaar naar voren geschoven als de oplossing op conflicten. Kijk naar het speelgoed dat we kopen voor onze kinderen: cowboypistolen, waterpistolen, kleine soldaatjes met pistolen… 

Indien we daaraan toevoegen dat kinderen en adolescenten niets leren over de werkelijke betekenis van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die in 1948 werd afgekondigd door de Verenigde Naties om elke vorm van oorlog in de toekomst te voorkomen, dan wordt het gemakkelijk te voorspellen wat de toekomst van de mensheid brengt.

Met alle kennis die heden bestaat over opvoeding en psychologie en over het belang van de input die een mens krijgt in zijn kinderjaren, moet men welhaast tot de conclusie komen dat deze situatie niet het gevolg is van toeval, maar juist opzettelijk zo in elkaar is gezet.

Het is mogelijk deze wereld te veranderen, maar dan is er een grondige verandering noodzakelijk van de cultuur in al haar vormen. Het meeste van wat u vandaag wordt aangeboden in de vorm van ontspanning en entertainment is in feite propaganda voor oorlog en barbarij. Het heeft inderdaad geen zin om met de vinger te wijzen naar andere werelddelen of bevolkingsgroepen in verband met de gewelddadigheid van hun cultuur.

Het is aan u om een keuze te maken en te beslissen in wat voor wereld u wilt leven. U kan meegaan met de stroom of u kan een proces beginnen van uzelf herop te voeden. Bestudeer de Mensenrechten, en stel uzelf de vraag of de huidige wereld de daarin neergelegde principes weerspiegelt. Wat moet er volgens u veranderen zodat het mogelijk wordt onze samenlevingen te baseren op samenwerking en respect voor het leven in elkeen?

Open een blog en deel uw bevindingen met de wereld.

Ik citeer hieronder 3 fundamentele artikelen.

Artikel 25

1.     Een ieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de noodzakelijke sociale diensten, alsmede het recht op voorziening in geval van werkloosheid, ziekte, invaliditeit, overlijden van de echtgenoot, ouderdom of een ander gemis aan bestaansmiddelen, ontstaan ten gevolge van omstandigheden onafhankelijk van zijn wil.

2.     Moeder en kind hebben recht op bijzondere zorg en bijstand. Alle kinderen, al dan niet wettig, zullen dezelfde sociale bescherming genieten.

Artikel 28
Een ieder heeft recht op het bestaan van een zodanige maatschappelijke en internationale orde, dat de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, daarin ten volle kunnen worden verwezenlijkt.

Artikel 30

Geen bepaling in deze Verklaring zal zodanig mogen worden uitgelegd, dat welke Staat, groep of persoon dan ook, daaraan enig recht kan ontlenen om iets te ondernemen of handelingen van welke aard ook te verrichten, die vernietiging van een van de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, ten doel hebben.

5 - De Noodzaak van een Abnormaal Systeem

Wanneer we de sociale geschiedenis bekijken vanuit het criterium van gelijkheid, dan zien we dat de meeste maatschappijen doorgaans gebaseerd waren op extreme ongelijkheid. Van zodra de technologische mogelijkheden zich voordeden, ontstond er immers een klasse die (meer dan voordien) zichzelf uitriep tot elite (farao’s, Koningen, Hertogen, Baronnen, adellijken, priesters, bankiers, enzovoort). Maar het feit dat iets in het verleden altijd op een bepaalde manier gedaan werd, betekent niet dat het in de toekomst ook altijd opnieuw moet worden herhaald. Dat heet namelijk vooruitgang.

Het is belangrijk evenwel voor ogen te houden in welke mate ongelijkheid ook vandaag nog de wereld domineert. In dat opzicht heeft er helemaal geen vooruitgang plaatsgevonden. Nog nooit in de geschiedenis is ongelijkheid zo extreem geweest (het contrast tussen de rijkste en de armste) en nog nooit hebben in absolute cijfers zo veel mensen in armoede bestaan als vandaag. Meer dan 3 miljard mensen (bijna de helft van de mensheid) leeft vandaag onder de armoedegrens.

Indien extreme ongelijkheid en armoede de meest voorkomende situatie is in de geschiedenis van de mensheid, dan zou men hieruit kunnen concluderen dat dit ‘de normale toestand’ is... Het is dan ‘normaal’ dat er ook vandaag de dag zoveel armoede bestaat, ‘want zo is het immers altijd geweest’.

In deze optiek moet de verbetering van de levensomstandigheden die in de twintigste eeuw in de industriële landen heeft plaatsgevonden, blijkbaar gezien worden als een ‘hoge uitzondering’ op de normale situatie. Het is niet ‘normaal’ dat de levensomstandigheden (de financiële situatie) van zoveel mensen (voornamelijk in Amerika en Europa) in de jaren zestig zo goed was. Vanuit deze optiek is het dan ook ‘normaal’ dat we ons nu in een financiële crisis bevinden, want deze zorgt ervoor dat we terugkeren naar een ‘normale situatie’, d.w.z. naar een situatie waarin de welvaart van de middenklasse wordt getransfereerd naar de minderheid aan de top.

Het is dus duidelijk dat de oplossingen die worden bedacht om een einde te stellen aan deze achteruitgang niet ‘normaal’ geheten zullen kunnen worden. We hebben inderdaad ‘abnormale’ oplossingen nodig. De oplossingen voor de problemen in de wereld zullen niet te vinden zijn in de politieke partijen die uw land regeren. Deze willen immers normaal (populair) zijn. U moet zelf beginnen onderzoeken wat er gaande is in de wereld.

Zoek naar alternatieven en praat erover met uw vrienden. Onderzoek het voorstel van het Leefbaar Inkomen Gegarandeerd, dit stelt een Abnormaal Systeem voor. Het zou u moeten interesseren.

4 - De Omstreden vraag over Geheime Genootschappen

In deze blog wil ik spreken over geheime genootschappen en over de manier waarop hun geheimhouding in de maatschappij gerechtvaardigd wordt. Ik gebruik daarbij de Vrijmetselarij als voorbeeld.

Op de Vlaamse televisie werd een Vrijmetselaar eens gevraagd: “Vanwaar de geheimhouding omtrent het lidmaatschap bij de Vrijmetselarij?” Het officiële antwoord luidde dat er een praktische noodzaak aan geheimhouding bestaat omdat vele Vrijmetselaars werken in instellingen waarin de katholieke kerk nog een belangrijke macht heeft, zoals ziekenhuizen en scholen. Omdat het lidmaatschap bij de Vrijmetselarij een risico zou kunnen opleveren omtrent hun betrekkingen bij deze instellingen, was het noodzakelijk vast te houden aan de geheimhouding.

Het wordt dan duidelijk dat dit argument omtrent de geheimhouding enkel steek houdt binnen een socio-economische context waarin de voortdurende dreiging bestaat dat men zijn job en daarmee ook zijn inkomen kan verliezen.

Men kan zich afvragen: zou de noodzaak omtrent de geheimhouding nog bestaan indien elkeen, ongeacht de omstandigheden, altijd kon rekenen op een gegarandeerd inkomen?

We spreken dan over een systeem waarbij elkeen die wil werken, kan gaan werken en geld verdienen, en daarvoor een goed loon uitbetaald krijgt. Zij die verkiezen niet te werken zullen nog steeds een gegarandeerde uitkering hebben vanwege de samenleving en wel genoeg om ruimschoots te voorzien in al hun basisbehoeften. Kijken we naar het voorstel van het ‘leefbaar inkomen gegarandeerd’ dan is de verhouding tussen het minimale werkloon en de gegarandeerde uitkering een verhouding van (minimaal) 2 op 1. Genoeg motivatie dus om te gaan werken indien je geïnteresseerd bent in méér dan louter het voorzien in je basisbehoeften.

Nu, waarom zou je deelnemen aan een geheim genootschap in een maatschappij waarin het bestaan van elkeen op zulk een sterke manier wordt beschermd en ondersteund? Zou het dan niet duidelijk worden dat het enige motief dat nog overblijft om vast te houden aan de geheimhouding, het verlangen is om achter de schermen te manipuleren? Waarom zou men dit toelaten?

Anderzijds kunnen we ons ook afvragen: zou de noodzaak aan een Katholieke kerk en aan God nog bestaan, wanneer mensen zich realiseren dat zij hun collectieve bestaan daadwerkelijk kunnen vormgeven en dat zij ‘de Hemel op Aarde’ in feite zelf kunnen manifesteren? En zal de implementatie van een Leefbaar inkomen Gegarandeerd niet een dergelijk besef tot gevolg hebben ?

Een Leefbaar inkomen Gegarandeerd lost vele conflicten op.

Lees meer op: http://livingincome.me

3 - Na het Griekse Referendum 2015

Het probleem waarmee Griekenland geconfronteerd wordt, is dat het enerzijds democratisch wil zijn, een op sociale rechtvaardigheid gebaseerde maatschappij – maar anderzijds financieel volledig afhankelijk is van het Europese en internationale financiële systeem.

Wat het voorbeeld van Griekenland daarmee aantoont, is dat indien een land democratische hervormingen wil doorvoeren en de levenskwaliteit van zijn burgers radicaal wil bevorderen, het in eerste instantie financiële zelfredzaamheid moet bereiken.

De vraag is of deze financiële zelfredzaamheid binnen de Eurozone voor Griekenland überhaupt mogelijk is. De hervormingen die geëist worden door de schuldeisers zullen – indien Griekenland deze aanvaard – haar financiële positie verder verzwakken en haar nog meer afhankelijk maken van het Europese en internationale financiële systeem. Griekenland zal dan inderdaad ‘een slaaf-economie’ worden van de Eurozone – die blindelings de eis tot verdere afbraak van haar sociaal systeem zal moeten doorvoeren.

De Griekse regering is zich van dit conflict bewust. Zij moet ogenschijnlijk kiezen tussen twee doemscenario’s. Ofwel zichzelf onderwerpen aan de regels van de Eurozone waardoor een feitelijk herstel voor haar onmogelijk wordt en verdere afbraak van haar sociaal systeem onvermijdelijk is – ofwel de Eurozone verlaten met een terugkeer naar de oude Griekse munt en zich begeven in ongekende wateren waarin doemscenario’s evenmin zijn uitgesloten. Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat zonder verdere kapitaal injecties van buitenaf, Griekenland op korte termijn niet langer in staat zal zijn haar pensioenen te financieren evenals andere sociale voorzieningen.

Wat is dan de oplossing?

Een mogelijkheid bestaat erin de schuldenberg unilateraal te verwerpen en te kiezen voor democratie (met als gevolg het verstoten worden uit de Eurozone en eventueel ook uit de Europese Unie) door middel van een hervorming van het eigen bancaire en monetaire systeem. Een voorstel tot dergelijke hervorming werd reeds door IJsland naar voren gebracht, vanuit het inzicht dat het huidige bestel in essentie onstabiel is (omdat financiële instellingen de hele economie kunnen manipuleren) en daarmee elke vorm van economisch en politieke zelf-determinatie onmogelijk wordt. Dit voorstel heeft internationaal de aandacht getrokken van vele groeperingen, maar de westerse media hebben dit voorstel vooralsnog doodgezwegen. Het ontbreekt Griekenland niet aan de intellectuele creativiteit om dergelijke hervormingen ook in het eigen land mogelijk te maken. De ex-minister van financiën, Yanis Varoufakis, is daarvan een goed voorbeeld.

Het is waar dat Europese leiders in de media claimen dat een ‘Grexit’ nu perfect voorstelbaar is geworden, maar anderzijds bestaat voor hen ook de vrees: wat indien Griekenland de Eurozone verlaat en zich vervolgens langzaam maar zeker herstelt? Wat indien Griekenland door een exit uit de Eurozone bewijst dat de Europese Unie in feite een gefaald project is waar men beter uit kan stappen? 

Het is hoog tijd om de alternatieven op ons huidige economische model ernstig te nemen: 

http://livingincome.me

http://economistjourneytolife.blogspot.de

http://www.basicincome.org/

2 - Moet Griekenland Betalen?

Staatsleiders spreken over de plicht van Griekenland om haar schuld (320 Miljard) terug te betalen alsof er voor Griekenland geen ontkomen aan is. Deze eis is niet alleen absurd maar ook in strijd met het internationaal recht – zoals werd aangetoond door Renaud Lambert in zijn artikel Dette publique, un siècle de bras de fer in Le Monde Diplomatique van maart 2015. 

De UN charter preciseert namelijk in Artikel 103:“In geval van strijdigheid tussen de verplichtingen van de Leden van de Verenigde Naties krachtens dit Handvest en hun verplichtingen krachtens andere internationale overeenkomsten, hebben hun verplichtingen krachtens dit Handvest voorrang.” 

Onderdeel van deze verplichtingen zijn de verplichtingen beschreven in Artikel 55 van datzelfde handvest: “Met het oog op het scheppen van een sfeer van stabiliteit en welzijn, nodig voor het onderhouden van vreedzame en vriendschappelijke betrekkingen tussen de naties, welke zijn gegrond op eerbied voor het beginsel van gelijke rechten en van zelfbeschikking voor volken, bevorderen de Verenigde Naties: a. hogere levensstandaarden, volledige werkgelegenheid en voorwaarden voor economische en sociale vooruitgang en ontwikkeling; b. oplossingen voor internationale economische en sociale problemen, problemen van gezondheidszorg en aanverwante vraagstukken, alsmede internationale samenwerking inzake cultuur en onderwijs; en c. universele eerbiediging en inachtneming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden voor allen, zonder onderscheid naar ras, geslacht, taal of godsdienst.” Deze plicht gaat met andere woorden in alle omstandigheden voor op de plicht van een land om haar internationale schulden af te betalen.

Ik roep de blogger- en online gemeenschap dan ook op om het woord te verbreiden dat het recht op een degelijke levensstandaard niet onderhandelbaar is – en dat indien politici dit recht in vraag willen stellen, hun mandaat daarmee gelijk in vraag gesteld moet worden want zij stellen zich buiten de wet.

Onderzoek wat het betekent om een waardig bestaan te creëren voor allen. Onderzoek het Leefbaar inkomen Gegarandeerd, als een manier om de afspraken die zijn neergelegd in de UN Charter definitief na te komen en te realiseren.

1 - Het Recht op een Waardig Bestaan

Recentelijk heeft personeel van de Deutsche Bahn stakingsacties georganiseerd met hun vakbondsorganisatie in Duitsland – en deze acties worden gevreesd omdat zij inderdaad impact hebben op het verkeer in het land. Gelijkaardige acties worden in bij de Belgische spoorwegen ondernomen. 

Het is interessant dat de publieke opinie zich voornamelijk keert tegen het ondernemen van dergelijke acties en het betrokken personeel wordt aanzien alsof zij misbruik maken van hun recht en macht om te staken.

Afgezien van wie gelijk heeft in deze discussie, wordt hiermee de aandacht van het reële probleem afgeleid, namelijk dat de socio-economische toestand in het merendeel van de wereld met de dag achteruit gaat en dat er van geen enkele zijde een oplossing naar voren geschoven wordt – één die iedereen kan omarmen en ondersteunen om tezamen een einde te stellen aan deze versmachting  van het recht op een waardig bestaan, allemaal onder het voorwendsel van een ‘economische en budgettaire crisis.’

Er lijkt een vorm van brainwash aan het werk te zijn.

Enerzijds bepalen mensen de principes volgens dewelke hun maatschappijen georganiseerd worden – dit heet politiek. Anderzijds wordt er beweerd dat de maatschappij zijn eigen leven is beginnen leiden, als een Leviathan, een Titanic, die iedereen mee naar de afgrond sleurt. 

De reden waarom een dergelijke crisis als diegene waarin we ons momenteel bevinden, mogelijk is, is omdat de politieke participatie van de meerderheid uitgehold en betekenisloos geworden is. Er is in feite geen efficiënte politiek en het hele uitgangspunt waarop politiek gebaseerd dient te zijn: dat elkeen gelijk is en op gelijke wijze medeverantwoordelijk is en als zodanig ook in de politiek kan participeren, werd nooit gerealiseerd. Democratie is in die zin een illusie.

Stel je voor wat er zou gebeuren indien beetje bij beetje, iedereen verantwoordelijkheid neemt en begint te participeren in de politiek? Elkeen zal dan rechtstreeks deelnemen in het beslissingsproces. Dit is inderdaad in de huidige manier waarop democratie bedreven wordt, niet mogelijk. Maar kijk, het internet bestaat nu reeds 20 jaar en het concept van directe democratie – ter vervanging van vertegenwoordigende democratie oftewel oligarchie  – is daarmee realiseerbaar geworden.

Hoe lang zal het duren alvorens een meerderheid rechtstreeks gestemd zal hebben voor een Leefbaar inkomen Gegarandeerd?

Niet lang.

www.livingincome.me